Ultrasonografia tarczycy to główne badanie obrazowe przeprowadzane u pacjentów, u których istnieje podejrzenie dolegliwości tarczycowych. Przebiega bez żadnej inwazji na organizm, nie powoduje bólu i nie zmusza pacjenta do specjalistycznego przygotowania. W czym ono dokładnie polega?
Tarczyca to gruczoł o charakterze wewnętrznym. Zlokalizowany jest na froncie szyi. Składa się z dwóch skrzydełek – lewego i prawego, które są ze sobą połączone za pomocą istmy. U pewnego odsetka osób można spotkać dodatkowy płat – piramidowy.
Gruczoł tarczowy produkuje hormony takie jak trójjodotyronina (T3), tyroksyna (T4) oraz kalcytonina. Mają one znaczący wpływ na procesy metaboliczne w organizmie oraz na gospodarkę fosforanowo-wapniową.
Ultrasonograficzne badanie tarczycy to pierwszy krok w diagnostyce chorób tego gruczołu. Pozwala ono na ocenę rozmiaru gruczołu tarczowego oraz struktury, a dodatkowo pozwala na ocenę okolicznych węzłów chłonnych.
Badanie to daje możliwość oceny ewentualnych zmian lokalnych w obrębie tarczycy i identyfikację zmian, które powinny być poddane biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BACC).
Kilka chorób tarczycy ma charakterystyczne obrazy w badaniu ultrasonograficznym, co umożliwia ich szybką diagnozę i natychmiastowe wprowadzenie odpowiedniego leczenia.
Na przykład choroba Hashimoto, najczęstsza przyczyna niedoczynności tarczycy w krajach rozwiniętych, ma charakterystyczną prezentację w badaniu USG.
Samo badanie ultrasonograficzne jednak często nie pozwala na postawienie ostatecznej diagnozy – to oznacza, że w większości sytuacji potrzebne są dodatkowe testy. Wyniki badania USG powinny być interpretowane z uwzględnieniem potencjalnych nieprawidłowości w testach hormonalnych oraz innych dodatkowych badaniach.
Ultrasonografia to technologia obrazowania oparta na ultradźwiękach, konkretnie na zjawisku rozchodzenia się, rozpraszania i odbijania fal ultradźwiękowych pomiędzy różnymi ośrodkami. Różne tkanki odbijają fale ultradźwiękowe na swój sposób, co umożliwia utworzenie obrazu na ekranie aparatu USG.